Met 96% luchtvochtigheid in de ochtend door het open veld in de volle zon. Je kunt je de rondspringende zweetdruppels wel voorstellen. Met een clubje lieve pioniers zijn we het -in stilte- het Pelgrimspad opgegaan.

Dit is geen bestaande route, maar een combinatie van plekken die ik zelf bijzonder vind. Het aan elkaar knopen leverde halverwege wel even een obstakel op in de vorm van een… tennisveld. Daar had ik niet op gerekend. Maar ook dàt, of misschien wel juist dat, hoort bij pelgrimeren. Het is niet allemaal rozegeur en maneschijn (alhoewel we die rozen aan het eind nog wel te ruiken kregen bij het mooie rozenterras). En soms zijn er obstakels. Terug is geen optie, erdoorheen kan niet, dan is eromheen de enige oplossing. In dit geval dwars door de velden.

Dat leverde een mooi inzicht voor me op. Want het woord pelgrim komt van het Latijnse “per ager” (door het veld) en “peregrinus” (vreemdeling). Dus terwijl we daar door de velden aan het ploegen waren, deden we het woord Pelgrimeren in zijn geheel eer aan.

Onderweg stonden we stil bij diverse kapelletjes. Het Limburgse land staat er vol mee. Bij de Mariakapelletjes lagen overal nog kroedwissen, de traditie van hier. We hebben er zelf ook een kleintje gemaakt en even op het altaar in de boskapel gelegd om de maria-energie op te zuigen.

Via het Kelmonderbos en een bezoekje aan mijn vriend, Reuze Beuk, liepen we richting het boskapelletje. En oh zo mooi getimed, de klok begon te luiden, net als we het paadje op lopen. Door de bomen zie je dan het bijzondere gebouwtje met de 12 glazen panelen dan al piepen en het kaarslicht geeft het een magisch sfeertje. Binnen is het koel en sereen. Fijn om even de ogen dicht te doen en, ieder op zijn eigen manier, even af te stemmen op het “Hogere”.

 “Zijn met wat er is”, hoort ook bij het pelgrimeren. In dit geval dus de verlossende regenbui die losbarstte toen we op de parkeerplaats aangekomen waren. Het zitmatje bleek ook geschikt als bescherming tegen de regen.