Je bent nooit te oud om te gaan doen waar je hart sneller van gaat kloppen.

Je bent nooit te oud om te gaan doen waar je hart sneller van gaat kloppen.

Die avonturier op leeftijd op de foto is mijn vader.

En wat voel ik me trots als dit krantenartikel uit 2005 weer eens lees. 40 jaar lang heeft hij op kantoor gewerkt. Het was zeker niet zijn “droombaan”. Maar uit liefde voor zijn gezin heeft hij doorgezet. Er moest immers brood op de plank. Door zijn harde werken en studeren in de avonduren en daaropvolgende promoties, heeft hij alle drie zijn kinderen zelfs kunnen laten studeren. Alle  drie hebben we ons arbeidzame leven zonder torenhoge studieschuld kunnen starten. Daar ben ik hem nog steeds zo dankbaar voor.

En we mochten ook de richting kiezen die ons het meeste aansprak, los van of dat nu wel de meeste kans op werk bood. Dus dat werd respectievelijk Kunstacademie, Bedrijfseconomie en Psychologie. In die tijd vond ik dat vanzelfsprekend, maar nu realiseer ik me hoe uitzonderlijk dat eigenlijk was. Vooral voor mijn zus en mij. Want wij waren de eerste generatie in onze vrouwenlijn waarvoor dat mogelijk was! Zowel qua financiën, als cultureel gezien. Een generatie voor ons zou waarschijnlijk alleen onze broer hebben mogen studeren.

Het avontuur roept

Toen het werken in loondienst voor papa ten einde kwam en hij via een regeling op zijn 60-ste kon uittreden, begon er een hele nieuwe levensfase. Het avontuur waar hij altijd naar verlangde, heeft hij op geheel eigen wijze vormgegeven. Op een van de fietstochtjes in zijn eerste “vrije” jaar, zag hij een bootje op zijn kop in een weiland liggen. De betreffende boer vond het prima om dat van de hand te doen en papa heeft het opgeknapt en er een tentje op laten maken bij de zeilmakerij in het dorp verderop. En de tien daar op volgende jaren was hij elk jaar een paar maanden (soms zelfs van mei t/m september) “op het water”. Heel sober levend, en énorm genietend. Kamperen op het water, zo zou ik het willen omschrijven. Onthaasting ten top. En het was geweldig om hem zo helemaal te zien opbloeien. Het bootje kreeg de toepasselijke naam “Roodkapje”.

En dat het uitzonderlijke van zijn reis indertijd door het Dagblad van het Noorden werd opgepikt en dit mooie artikel over hem is geschreven, vind ik dubbel en dwars verdiend.

Ik vind het zó stoer van hem dat hij dat heeft doorgezet. Een paar jaar geleden heeft hij helaas het bootje voor altijd op de wal moeten trekken; het lijf wilde niet meer. Maar wat een mooie herinneringen en wat een inspirerend voorbeeld:

Je bent nooit te oud om te gaan doen waar je hart sneller van gaat kloppen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.