Bang dat je niet weet wat te zeggen?

Heb je dat ook weleens gehad? Dat je in een groep bent en weet dat het binnenkort jouw beurt is? En dat je dan iets moet zeggen en dat je daar zo tegenop ziet dat je helemaal uit het huidige moment schiet? Herkenbaar? Voor mij in ieder geval wel.

Tijdens een recente Wonderwandeling die ik hield hier in Zuid-Limburg, gebeurde het ook bij een van de deelnemers. Zij miste de helft van oefening omdat ze al bezig was met het moment waarop ze daar iets over moest delen in de groep.

“Oooh, wat doen we onszelf toch aan?”, dacht ik toen. Want ik had niet zolang daarvoor precies hetzelfde gehad. En toen heb ik zo’n mooie les mogen leren, die ik graag met jullie wil delen.

Virtueel Bosbad

Ik had deelgenomen aan een virtuele wandeling die mijn Shinrin Yoku juf in april had georganiseerd. Midden in de Coronatijd konden we elkaar niet live treffen, maar wonderlijk genoeg ging het via Zoom ook heel goed. Anders, maar toch verbindend en inzichtelijk. We waren met ongeveer 15 vrouwen uit heel de wereld. Ik vond het fantastisch om zo te kunnen bosbaden met vrouwen van over de hele wereld. Iedereen in zijn eigen bos of natuurgebied of gewoon in de achtertuin en zelfs binnen bij een kamerplant (total lockdown, dan moet je wel creatief zijn). Het was een feest van verbinding. Met elkaar en met de natuur.

Dit is het moment voor iets diepzinnigs

Aan het eind van het bosbad, tijdens de thee-ceromonie, was er een moment om de ervaringen te delen met elkaar. De uitnodiging was om iets te delen over “verbinding”. En opeens wist ik helemaal niets meer, een soort black-out overviel me. Ik kreeg het enorm warm, doordat ik mezelf onder druk zette dat ik iets heel diepzinnigs moest zeggen. Een voor een kwamen de vrouwen in beeld wanneer ze “de beurt” kregen. En ik, ik kreeg het warmer en warmer, naarmate mijn beurt dichterbij kwam.

Degene die boven mij stond in het lijstje op het Zoomscherm, was net klaar met het vertellen van haar ervaring, toen ik in mijn ooghoek een zwarte labrador de helling af zag denderen. Vol honds enthousiasme plonsde hij in het beekje, waar ik mijn voeten in had gestoken om af te koelen (had ik al gezegd dat het een hete dag was?). En plets, ik kreeg een enorme plens water over me heen. Ik schoot enorm in de lach en precies op dat moment kreeg ik “de beurt: “Ja, Lily, zeg het maar’. Ik kon geen fatsoenlijk antwoord meer geven en bleef maar schateren van de lach om de dwaze situatie met die hond.

Terwijl ik zo aan het schateren was, ik kon niet meer ophouden, voelde ik dat ik hevig gefaald had. Ik had immers geen diepzinnig antwoord gegeven had tijdens het deelmoment. Maar wat schets mijn verbazing? Ik krijg achteraf allemaal dank-je-wels voor mijn lachen! Ook van de juf! Juíst voor mijn lachen!

Geeta: “Lots of Love and thank you for your great laughter on the session the other day.”

Een schaterlach IS het beste antwoord!

Is dat niet geweldig? Dat lachen het antwoord blijkt te zijn waar iedereen op zit te wachten? En niet een serieus diepzinnig antwoord. Het heeft mij in ieder geval een gevoel van bevrijding gegeven. Want lachen, dat is simpel. En een lach delen, je vreugde delen is het grootste geschenk wat je kunt geven!